Week 8: Rosanne gaat helemaal alleen naar een optreden

Wie mij een klein beetje kent, weet dat ik regelmatig naar een muziekoptreden of -festival ga. Meestal weet ik dan wel één of meer mensen mee te krijgen. Lukt me dat niet, dan ga ik zelf ook niet. Daarom leek het me, in het kader van de sleurzusters, weleens leuk om in mijn eentje naar een optreden te gaan.

Afbeelding van broadchurch.wikia.com

Ik had dit amper bedacht, of er deed zich al een gelegenheid voor.

De eerste week van dit jaar, toen ik nog een beetje kerstvakantie vierde, keek ik naar de serie Broadchurch. Een fantastische serie, à la Forbrydelsen (The Killing) en Bron (The Bridge), maar dan Brits. Ik was niet alleen onder de indruk van de serie zelf, maar ook van de muziek. Die paste zó goed bij de sfeer – die overigens verre van vrolijk is. Door de aftitelsong een paar keer af te spelen, kun je zo nog een paar uur in dramasferen blijven zwelgen.

Ik zocht direct op van wie de muziek afkomstig was en dat bleek de enige echte Ólafur Arnalds te zijn. Wie kent hem niet?

Nu was ik zijn naam al vaker tegengekomen, omdat hij al vaker had opgetreden in Nederland. Ik vroeg me altijd wel af wat voor muziek hij zou maken, maar ik was er nog nooit toe gekomen om het op te zoeken. En nu wist ik het eindelijk.

Ik zocht ook direct op of hij nog eens zou komen optreden, en ja hoor: hij zou op 15 februari naar Utrecht komen. En het was nog niet uitverkocht. Beter kun je het niet treffen! Met mijn verse goede voornemen in het achterhoofd kocht ik een kaartje, zonder dit aan iemand te vertellen natuurlijk. Er zou maar iemand mee willen, dan kon ik deze sleurzusteractie niet uitvoeren.

Oh ja, dit is de goede man:

Afgelopen zondag was het dan zover (en hier smokkel ik dus een heel klein beetje, omdat die dag officieel nog tot week zeven behoort, maar ik tel hem stiekem mee voor week acht, rebel die ik me ben): ik ging voor het eerst in mijn eentje naar een optreden. Daarbij ging ik voor het eerst naar een optreden van Ólafur Arnalds én voor het eerst naar een optreden in de Grote Zaal van TivoliVredenburg. En dus ook voor het eerst in mijn eentje naar een optreden van Ólafur Arnalds in de Grote Zaal van TivoliVredenburg. Hoe goed kun je een sleurzusteractie krijgen?

Ik zag er niet echt tegen op om alleen te gaan, want het was een optreden met vaste stoelnummers. Ik kon dus resoluut op mijn stoel afstappen in plaats van ongemakkelijk in mijn eentje ergens tussen groepjes mensen te gaan staan. Toch werd ik aan het eind van de middag een beetje zenuwachtig. Want wat zou nou een strategische tijd zijn om te gaan? Heel vroeg, zodat ik eerst in het café ter plaatse nog een kopje thee kon drinken? Of juist zo kort mogelijk van tevoren, zodat ik zo kort mogelijk alleen zou zitten? Er kwamen allerlei scenario’s in mijn hoofd voorbij en uiteindelijk koos ik de minst strategische; daar aangekomen had ik te weinig tijd om een kopje thee in het café ter plaatse te drinken, maar had ik nog erg veel tijd om alleen te zitten.

Dus deed ik vanaf dat moment alles zo langzaam mogelijk. Ik koos de langste rij voor de garderobe (eigenlijk was het de kortste rij, maar hij ging natuurlijk wel het langzaamste), ik liep een paar rondjes door het gebouw (wat nog best lastig is, want in dat doolhof weet je al snel niet meer waar je vandaan kwam), ik ging drie keer naar de wc (voor de zekerheid, ik wilde echt niet tijdens het concert moeten!), ik kocht toch nog een kopje thee (want je mocht je drinken ook mee naar binnen nemen) en uiteindelijk ging ik de zaal maar eens in.

Ik was aangenaam verrast door de zaal. Ook al van het doolhof om de zaal heen trouwens. En dat is níet het doolhof in het nieuwe gedeelte van TivoliVredenburg, maar het doolhof in het oude gedeelte, dat vroeger al bij Muziekcentrum Vredenburg hoorde. De zaal, inclusief omringend doolhof, is blijven staan en daar is het nieuwe gebouw aan vastgemaakt. En terecht, wat een juweeltje. Rondom de zaal waren overal doorkijkjes, trapjes, zithoekjes en er stonden heel veel beelden van hoofden van mannen. Er stond niet bij wie het waren, maar ze zijn vast ooit belangrijk geweest. Kijk maar even mee:

(Sorry voor de slechte kwaliteit, het zijn slechtetelefoonfoto’s.)

(Al zie ik nu trouwens op die slechte foto dat er wel een bordje naast dat hoofd hangt. Misschien staat daar wel op wie het is!)

En de zaal zelf was ook al zo mooi. Kijk maar weer even mee:

(Ok, dat is op deze foto’s dus niet zo goed te zien, maar geloof me maar dat het mooi is daar.)

In de zaal was het ook een klein beetje een doolhof. Ik had mijn stoel redelijk snel gevonden, maar ik zag meerdere mensen wanhopig ronddwalen, op zoek naar hun plekje. Toen uiteindelijk iedereen zat en het ook tijd was voor het optreden, gingen de lichten uit. Het was gelijk stil. Behalve dan dat iedereen nog even een kuchje deed, nu het nog kon (het is tenslotte grieptijd).

Ólafur bleek een piano, vleugel, elektrische piano (denk ik) en laptop te gebruiken. Hij had ook nog een paar muzikanten bij zich:

• drie (of vier, ik weet het al niet meer) violisten;
• een cellist;
• twee hoornspelers;
• een persoon die synthesizer, drumcomputer en trombone speelde (en misschien nog wel meer, dat weet ik ook al niet meer, het was ook zó veel).

Een deel van het optreden deed er ook nog een zanger mee. Dat was Arnór Dan, die ook op de cd’s meedoet. Heel gaaf dat hij erbij was, want hij heeft een groot aandeel in een aantal nummers.

De muziek was heel mooi. Af en toe nog wat dramatischer dan op de cd, want daar zijn liveoptredens natuurlijk uitermate geschikt voor. De licht- en rookshow versterkten de sfeer en die paste perfect bij de droefheid van sommige nummers. Bij de aftitelsong van Broadchurch kon je daardoor precies het drama voelen van de serie, zelfs als je hem niet gezien hebt (hoor mij nou, ik heb die serie wel gezien, dus dat kan ik helemaal niet weten!).

Dit is een van die nummers:

 

Af en toe maakte Ólafur tussendoor een grapje, waardoor het geheel wat luchtiger werd. Het was een mooi optreden en ik ben ook blij dat ik die Grote Zaal nu eindelijk eens gezien heb. Na afloop deed ik natuurlijk alles iets sneller dan op de heenweg. Ik haalde zo snel mogelijk mijn jas op en ging lekker naar huis. Handig dat ik alles zo snel of langzaam kon doen als ik wilde, ik hoefde op niemand te wachten (en niemand hoefde op mij te wachten).

Het alleen naar een optreden gaan was wat mij betreft erg goed te doen. Toch vind ik het altijd wel gezellig om samen met andere mensen te gaan, dus ik denk niet dat ik hier een gewoonte van ga maken. Denk dus ook niet dat je mij nooit meer mee hoeft te vragen!

Oh ja, en ga Broadchurch kijken als je dat nog niet gedaan hebt. Gratis tip, graag gedaan.