Week 14: Nienke gaat voor huisje, boompje, beestje

Het valt soms niet mee om een goede sleurzuster te zijn. Tenminste, voor mij. Ik ben nog steeds heel enthousiast over het hele initiatief hoor, en het heeft me al veel leuke ervaringen opgeleverd, maar er gaat al met al gewoon een hoop tijd in zitten. Niet alleen in de activiteiten zelf, maar ook in dingen zoals planning, het voorbereiden van sommige projecten (zoals de vrijwilligersactie en het ontwerpen van de lampenkap) en last but not least het schrijven van een leuke blog.

Wat de planning van activiteiten soms lastig maakt, is dat je je activiteiten wilt verdelen. Bijvoorbeeld: de bedoeling is één activiteit per week (en niet drie dingen in één week en andere weken niks), sommige dingen zijn weers- of tijdsafhankelijk en een laatste ‘handicap’ is dat ik veel activiteiten op mijn lijstje leuker vind om met andere mensen samen te doen en dus met hen moet kortsluiten.

Vorige week kreeg ik het op m’n heupen. Ik had opeens heel erg behoefte aan duidelijkheid en wilde voor de komende weken een aantal sleurzusteractiviteiten vastleggen. Dat leek heel even voorspoedig te gaan, totdat m’n plan voor diezelfde week, week 14, tot twee keer toe niet doorging. De eerste keer was niet erg, ik had nog genoeg tijd voor een plan B, maar toen plan B, een bezoekje aan Tiengemeten, op het allerlaatste moment ook niet doorging …. had ik toch even een sodeju-momentje. Achteraf vond ik het niet zo erg, want ik was Rosanne vergeten mee te vragen (sorry nog he!), maar op dat moment baalde ik als een stekker.

Mijn moeder en mijn broer, Marijn, schoten te hulp met allemaal goede ideeën. Mijn moeder herinnerde mij aan mijn ambities om nog een keer zelf een kledingstuk te naaien en wilde al haar naaispulletjes van vroeger voor mij van zolder halen. Ik was gelijk enthousiast. Maar toen Marijn met het idee kwam om een vogelhuisje (nestkastje) te timmeren, iets wat ik ook nog steeds een keer wilde doen, leek me dat tijdtechnisch toch een betere optie. Bovendien was het daar ook de juiste tijd voor, want het broedseizoen begon al bijna.

Alles was voorhanden (bij mijn ouders op de boerderij): kuubskisten en pallets vol restanten hout, gereedschap, spijkers en een boekje dat m’n broer had gekocht: Bouw zelf het juiste nestkastje. Een erg leuk boekje waarin je ook kon lezen welk vogeltje welke eisen stelt. Eigenlijk kwam het hierop neer: hoe groter het kastje en het gat, hoe groter de vogel die er een nestje in wil bouwen, tot op zekere ‘hoogte’. Klink best logisch. Ik wilde eigenlijk een spreeuwenhuisje maken, omdat die beestjes tegenwoordig moeite hebben om te overleven (de populatie in Nederland is sinds de jaren 90 gehalveerd), maar daarvoor waren de planken die ik had gevonden te klein, dus ik ging voor een slag kleiner: een mussen- en mezenhuisje (en andere vogels van hetzelfde formaat).

Met mijn ontwerpje bij de hand (want ik wilde niet rechtstreeks het ontwerp uit het boekje kopiëren) ging ik aan het meten, aftekenen, zagen, boren en timmeren, met hier en daar wat hulp van mijn broer en mijn vader. Het werd dit keer gelukkig geen nachtwerk, maar het was al wel donker buiten tegen de tijd dat ik klaar was, dus ik kon het huisje niet meer zelf buiten ophangen. Hieronder zie je het resultaat.

Hee, zul je misschien denken, wat zit er nu op het dakje? Nou, dat is een sedummatje! Grappig he? Een leuk idee van mijn broer! Hij kweekt namelijk sedum vegetatiematten, o.a. voor groendaken en voor in tuinen, Earthkweek heet zijn bedrijf. Nog even wat meer reclame maken hoor: de kweek van deze matten gebeurt biologisch en met gebruik van gerecyclede materialen. Hij kweekt niet alleen sedummatten maar ook matten met kruiden- en bloemenmixen. Ik mocht een stukje van één van de matten gebruiken voor op het dakje. Hij had een mooi stukje voor me afgestoken en ook nog een stukje waterdicht folie/plastic op maat gemaakt voor eronder. Ziet er superchic uit als je het mij vraagt!

De volgende dag kreeg ik een berichtje van mijn moeder dat het zo gezellig druk was rondom het nestkastje. Marijn had een geschikt plekje gevonden aan een oude conifeer en het kastje opgehangen. Beschut, maar toch goed zichtbaar vanuit de keuken. Speciaal voor mij en voor mijn aanstaande blog had hij ook nog wat mooie foto’s gemaakt en doorgestuurd van een pimpelmeesje dat druk bezig was de boel te verkennen. Schattig hè? Je ziet ‘m bijna denken: “Nee, echt? Zomaar een huisje, kant-en-klaar? Da’s bijna te mooi om waar te zijn. Waar is de verborgen camera?” Maar het lijkt erop dat hij (of zij) toch besloten heeft de gok te wagen. Wat zal dat beestje blij zijn dat mijn Tiengemeten-plannen niet zijn doorgegaan! 😉