Week 32: Rosanne kneust haar enkel

Sommige sleurzusteractiviteiten plan ik lang van tevoren, bijvoorbeeld als het iets is wat op een bepaalde datum moet gebeuren, of als ik met andere mensen afspreek. Andere bedenk ik spontaan, bijvoorbeeld als ik ineens iets tegenkom wat me leuk lijkt, of als ik op het laatste moment van de week nog iets moet doen. De actie van deze week stond niet op mijn lijstje van dingen die ik graag nog eens zou doen en was verre van gepland. Ik had hem zelfs liever niet gedaan, maar helaas valt hij niet meer terug te draaien.

Wat ik gedaan heb?

Het was mooi weer en een van mijn ‘collega’s’ bij Seats2Meet wilde graag gaan frisbeeën in het park. Ik houd niet zo van frisbeeën en al helemaal niet van mensen die dat in het park doen (ik ben nog nooit geraakt, maar de angst daarvoor is altijd aanwezig). Maar af en toe moet je toch even uit je comfortzone stappen, dus besloot ik mee te gaan, samen met nog twee anderen.

Dus waren we een uurtje later in het Wilhelminapark aan het frisbeeën. Het was niet heel druk, dus de kans dat we mensen raakten was gelukkig best klein. Het was ook nog best vermakelijk voor een tijdje. (Al begon dat stukje tussen mijn duim en wijsvinger al een beetje beurs te voelen, maar dat heeft vast te maken met mijn frisbeevangcapaciteiten.) Tot het moment dat ik heel gracieus achteruitliep om de frisbee te vangen en niet mijn voet op de grond zette, maar mijn enkel. Ik hoorde een krakje en ik stortte op de grond. Wat een pijn ineens!

Mijn enkel zwol direct op en ik kon me met geen mogelijkheid voorstellen dat ik daar ooit nog op zou kunnen staan. De frisbeefan liep gelijk naar het parkrestaurant om ijs te vragen. Ondertussen zat ik daar en voelde ik me een beetje wazig worden. Ik had het gevoel dat ik zou flauwvallen en kon niet meer zo goed uit mijn woorden komen. Dat ging na een tijdje gelukkig wel weer over, maar het bleef behoorlijk pijnlijk.

eitje op mijn enkel

Het frisbeeën kwam natuurlijk direct tot een einde, dus we gingen maar zitten en wat drankspelletjes zonder drank doen. Zolang ik stilzat en het ijs om mijn enkel lag, was het best te doen. Maar op een gegeven moment was het toch tijd om naar huis te gaan. Ik zag nog steeds niet voor me hoe ik op die enkel zou kunnen staan, maar ik moest wel. Na nog een kwartier allerlei opties bedenken waarbij iemand me naar huis zou brengen (met de fiets aan de hand, later terugkomen om de fiets op te halen, of iets anders onpraktisch) besloot ik dat ik best kon proberen naar huis te fietsen.

Dat bleek ook best wel te gaan. Thuisgekomen flanste ik snel wat eten in elkaar en bleef ik de rest van de avond met mijn voet omhoog op de bank liggen. Ik moest helaas Nienke bellen om ons plan van die week af te zeggen: drie dagen later zouden we meedoen met de Beach Cleanup Tour, waarbij we ongeveer tien kilometer strand gingen schoonmaken. Dat zag ik niet zo erg meer zitten. Ik ging slapen met een kussentje onder mijn voet en de hoop dat de volgende dag alles over zou zijn.

Maar ‘s nachts werd ik wakker en ik verging van de pijn. Ik moest naar de wc en wist niet hoe ik daar moest komen. Ik kroop zelfs een stukje, maar dat ging ook niet zo makkelijk, dus hees ik mezelf weer omhoog en strompelde ik verder. Die enkel was vast gebroken! Toch maar langs de huisarts de volgende dag.

Een hele tijd en een ibuprofen later viel ik weer in slaap en ‘s ochtends was het gelukkig al iets minder pijnlijk. Mijn enkel was wel enorm dik en erop staan was nog steeds niet prettig. Ik zag nog niet voor me hoe ik bij de huisarts zou komen. Gelukkig heb ik een vriendin die vlakbij woont en in een Canta rijdt. Die wilde mij wel wegbrengen.

Conclusie van de huisarts: zwaar gekneusd. “Mijn vriend heeft dit gehad en die kon niet eens normaal eten omdat hij misselijk van de pijn was. Mijn zusje heeft het gehad en het duurde drie maanden voor ze weer kon paardrijden, mét een brace en extra stevige schoenen enzo. Ja, dat kan wel even duren!”

Grrr en bedankt voor de bemoedigende verhalen.

gelukkig kan ik thuis werken

Het was duidelijk dat ik voorlopig niet veel zou kunnen. Die Beach Cleanup Tour ging dus niet door, maar vrijdags zou ik voor een lang weekend naar de Ardennen gaan. Mooi niet dat ik dat ging afzeggen, ik had het zelf georganiseerd! Dus ging ik krukken huren bij de thuiszorgwinkel, iets waar ik een dag eerder nog nooit van gehoord had. De vriendin met de Canta kon me wel weer brengen. Zo reden we gezellig de halve stad door (die winkel is helemaal aan de andere kant van de stad) en aten we ter afsluiting een lekker ijsje. Ik kreeg nog wat tips voor het gebruik van de krukken, want daar heeft zij al jaren ervaring mee. Superfijn! (Niet dat ze een Canta en krukken nodig heeft natuurlijk, maar wel dat ze mij kon helpen.) Invalide helpt kreupele.

vanuit de Canta

krukken en Canta

Inmiddels ben ik bijna twee weken verder en valt het nog zwaar tegen. Mijn enkel is niet zo heel erg dik meer, maar ik kan nog steeds niet normaal lopen. Daardoor krijg ik weer last van mijn andere been omdat ik raar beweeg, last van mijn rug omdat ik bijna de hele dag zit, last van mijn knie omdat ik die een beetje doorbuig bij het strompelen en last van mijn arm als ik me met de krukken voortbewogen heb.

Gelukkig heb ik allemaal lieve vrienden die me helpen. Er is al een paar keer iemand bij me geweest om te koken, er is een paar keer boodschappen voor me gedaan en tijdens het weekend in de Ardennen kreeg ik continu drankjes aangereikt. Ondanks dat ben ik het best wel zat. Ik wil me gewoon kunnen voortbewegen waar en wanneer dat me uitkomt! Nu kan ik alleen maar afwachten wanneer dat weer het geval is.

dik pootje

dik pootje

pootje omhoog op vakantie

one week after

opgezwollen

Wat ik hiervan geleerd heb:

• het is heel erg fijn om je voeten gewoon te kunnen gebruiken;
• met krukken lopen is heel zwaar en irritant – respect voor iedereen die dit dagelijks of anderszins regelmatig moet doen;
• het is heel erg fijn om lieve vrienden te hebben, anders had ik niet geweten hoe ik alles voor elkaar moest krijgen;
• met een paar paracetamolletjes kun je heerlijk slapen.

En vooral: ik ga nooit meer frisbeeën!